Let’s get personal

Hoi allemaal, op mijn website hebben jullie al van alles kunnen lezen over bedrijfskleuren en op mijn social media deel ik natuurlijk ook weleens wat uit mijn dagelijkse leven. Nu is het tijd dat ik een blog ga delen met jullie over mij persoonlijk en dan voornamelijk over mijn gezondheid. Het voelt wel heel spannend om te delen, maar als je met iemand in zee gaat wil je natuurlijk wel weten wie die persoon precies is. Dus let’s get personal.

Hoezo gezondheid?

Ik kan me goed voorstellen dat je je afvraagt waarom ik iets over mijn gezondheid wil delen met jullie. Ik ben toch een jonge blije meid die een eigen onderneming is gestart? Ja, dat klopt, deels. Wat ik in deze blog met jullie ga delen zal voor een aantal van jullie niet nieuw zijn en voor anderen wellicht een totale verrassing. Ik zal niet met alle onderwerpen al te gedetailleerd zijn, daar ben ik nu nog niet klaar voor. Misschien in de toekomst, misschien nooit. Als jullie mijn blogs blijven volgen kom je er vanzelf achter.

First things first

Ik wil graag met het makkelijkste onderwerp beginnen, dat snappen jullie vast wel. EN dat is mijn fysieke gezondheid. En in dat opzicht gaat het best goed met me! Er is echter 1 puntje waar je me over zult horen klagen, namelijk mijn heupen.

Rond mijn 17e levensjaar heb ik het kraakbeen/labrum in mijn heupen gebroken aan beide kanten. Rechts ben ik hieraan geopereerd, links nog niet. Zoals ik er nu in sta, gaat dat ook niet gebeuren. Ik was 6 weken uit de running, had heel veel pijn en de pijnklachten die ik al had voor de operatie zijn nooit weggegaan. Dat betekent dus ook dat ik daar nog steeds pijn aan ervaar….. iedere dag. Mijn chirurg vertelde me dat er maar 1 ding was wat ik kan doen om de pijn te verlichten, maar weggaan zal het nooit. Namelijk afvallen.

Afvallen

7 weken geleden ben ik begonnen met afvallen. En als jullie dit lezen betekent het dat er al 5 kilo af is. Dat is namelijk mijn nieuwe idee qua blogs voor jullie: iedere keer dat er 5 kilo lichaamsgewicht af is, deel ik een blog met jullie over hoe het met me gaat of over persoonlijke onderwerpen zoals gezin, gezondheid, huisvesting o.i.d.

Zoals jullie hierboven al hebben kunnen lezen is mijn grootste motivatie dus om minder pijn te ervaren aan mijn heupen. Een beter zelfbeeld en fitter door het leven gaan is een welkome bijkomstigheid. De dokter kan een hoop zeggen, maar de knop moet je toch echt zelf omzetten. Dit kwam eigenlijk pas toen ik met Tobias alleen een weekendje was kamperen. Ik vond het een lastig weekend zonder mijn man Geert. Gelukkig zijn mijn nicht, beste vrienden en mijn ouders om de beurt langs geweest om me een beetje te steunen dat weekend. Vooral de avonden waren eenzaam, maar gelukkig kwam daar een onverwachte “vriend” om even te kletsen. Het was een erg gezellige avond en het was fijn dat ik niet alleen hoefde te zijn. Door deze “vriend” ging bij mij de knop in mijn hoofd om. Hij gaf aan dat hij en wat andere campinggasten over mij hadden gepraat, want ondanks mijn maatje meer was ik best een leuke meid. En deze zin blijft hangen! Niet omdat ik me gekwetst voelde, maar omdat het de realiteit omschrijft. Het maakt niet uit hoe leuk mijn persoonlijkheid is, er zullen altijd mensen zijn die niks anders zien dan mijn kledingmaat.

Ik hoor velen van jullie al denken: boeien wat anderen van je denken! Maar zover ben ik nog niet. Ik heb de mening van anderen mijn hele leven lang al belangrijk gevonden. Nu ben ik druk aan het werk met mezelf (daar zo meer over), maar nu is die manier van denken nog een stap te ver. Voor nu zet het bij mij de knop om, maar dat is niet hetzelfde als mijn motivatie. Want mijn grote motivatie is natuurlijk minder pijn, en fitter zijn om nog meer, wilder, gekker en langer te kunnen spelen met Tobias.

Hoe doe je dat dan?

Ik zal nog even kort vertellen wat ik eraan doe om af te vallen. ’s Ochtends drink ik een maaltijd shake, niet per se om af te vallen, maar zodat ik in ieder geval “gezond” ontbijt. Ik lunch voornamelijk met yoghurt, fruit en granen en af en toe eens een boterham met avocado of gekookt ei. Qua avondeten, eet ik eigenlijk alles, maar in kleinere hoeveelheden dan ik eet. En ja, ik maak zeker wel gezondere keuzes, maar met een man en een zoontje van bijna 2 kan ik natuurlijk niet alleen voor mezelf kiezen.

Ook ben ik meer gaan bewegen! Ik wandel iedere dag flink met de hond en ga op woensdagavond met 2 vriendinnen gezellig wandelen. We hebben nog maar 1 auto, dus ik doe alles op de fiets, of het nou naar de supermarkt hier in Zetten is, of voor een afspraak naar Arnhem, het zal met de fiets moeten.

Mentaal

Tja, waar een makkelijk stuk is, is ook een moeilijk stuk. Ik vind het best moeilijk om over mijn mentale gezondheid te praten, dus dit opschrijven en delen met de wereld is best confronterend. Ik heb mijn verhaal vaker gedeeld met familie en vrienden, doordat ik vaak niet werd begrepen of de ernst van de situatie werd onderschat ben ik steeds minder gaan delen. Maar hier gaan we dan.

* Let op! De onderstaande tekst kan als heftig ervaren worden

Het is allemaal begonnen met de geboorte van Tobias. Ik kon hem moeilijk los laten en dan heb ik het over de extreme versie van het woord. Hem even bij iemand anders in de armen geven was voor mij al de hel. Dit werd alleen maar erger en erger. Ik kreeg “angstbeelden” gedurende de hele dag van verschillende scenario’s waarin altijd het ergst denkbare gebeurde met onze zoon. Ik durfde hem geen seconde meer alleen te laten en deed ’s nachts geen oog dicht om te blijven kijken naar zijn ademhaling.

Maar het leven ging door en ondanks bovenstaande gaf de bedrijfsarts aan dat er gewoon gestart kon worden met werk. Daar ging ik dan, met mijn 10 weken oude baby naar het kdv in hetzelfde gebouw als mijn toenmalige baan. Het was maar voor twee uurtjes en ze zouden ieder halfuur een foto sturen. Maar ik stortte in, ik kon alleen maar huilen en voelde me verlamd, ik kon niet meer bewegen. Dit gevoel wilde ik nooit meer, maar ik moest. Door werkgever werd er flink gepusht tot de bedrijfsarts begrip toonde en ik voor 100% de ziektewet in ging.

Al snel werd van mij verwacht dat ik ging re-integreren naar 50% van mijn uren. Dit was wel onder strikte voorwaarden wegens mijn toenmalige gezondheid. Een aantal restricties waren bijvoorbeeld dat ik niet met kinderen mocht werken, niet onder tijdsdruk mocht werken en niet mocht werken in omstandigheden met een decibel hoger dan 65. Dus succes op een basisschool! Het was voor mij een lastige tijd die achteraf gezien een hoop kwaad heeft gedaan. Het heeft mijn herstel ernstig vertraagd waardoor ik tot op heden nog niet terug het reguliere werkveld in kan.

Vanuit het wijkteam werd ik erg fijn ondersteund tot er na maanden wachten eindelijk psychologische hulp beschikbaar was. We hebben een halfjaar gewacht op de start van gezinssysteem therapie en ik heb anderhalf jaar moeten wachten op persoonlijke therapie.

Al snel kwam de diagnose PTSS, ik ga de gebeurtenissen die hiertoe geleid hebben niet met jullie delen. Wel wil ik delen dat ik erg hard aan het werk ben om dit te verwerken en er mee om te leren gaan. Ook heb ik mijn hele leven al een separatie angststoornis, dit werkt dus niet bepaald fijn samen met het bovenstaande verhaal in acht nemend.

En nu?

De ziektewet heeft ertoe geleid dat ik mijn herstel nu in eigen tempo en eigen regie heb. Dit is erg bevorderlijk en dat is maar goed ook, want er was een hoop in te halen van alle extra schade die ik had opgelopen tijdens het re-integreren. Vorig jaar september, dus nu bijna een jaar geleden, kon ik naast mijn therapieën en ondersteuningen beginnen met Paperclip VA. Op deze manier hoef ik niet stil te zitten tijdens mijn ziektewet, dat is erg fijn.

Op dit moment is er nog steeds een hoop aan de gang. We gaan nog steeds naar de gezinssysteemtherapie, ik heb EMDR-sessies voor de PTSS en hopelijk ergens in de komende maanden mag ik starten met een volledig persoonlijkheidsonderzoek.

Ook is in een hoop opzichten te merken dat ik aan het veranderen ben door alles waar ik mee aan het werk ben. Ik sta een stuk sterker in mijn schoenen en het kan me iedere dag een stukje minder schelen wat een ander van mij vindt. Het kan dus best zo zijn dat je me erg veranderd vindt als we elkaar al langere tijd niet hebben gezien. Ik zal nog wel meer gaan veranderen de komende tijd, zowel qua innerlijk als uiterlijk. Ik hoop natuurlijk dat je het net zo positief ervaart als ik. En vind je me nou toch wat minder leuk als je hiervoor deed, tja……. dan moet ik je helaas meedelen dat je pech hebt ;p